Odkąd miałam naście lat marzyło mi się, żeby zostać tancerką albo psycholożką. Minęło kilka lat, poszłam do liceum, przyszedł czas wybierania rozszerzeń na maturę. Ja dumna z siebie, poszłam do rodziców, aby się zapytać, co oni sądzą o moich decyzjach.

Usłyszałam “Absolutnie nie, jaka socjologia, Ty na medycynę powinnaś pójść. Niedorzeczność!”. Zrobiłam listę za i przeciw. Socjologia a medycyna. Przedstawiłam rodzicom – oni niewzruszeni.

Chłopak też mi odradzał -“z tego nie będzie pieniędzy. Może coś technicznego – jesteś dobra z matmy.”

Posłuchałam wszystkich, ale nie siebie i poszłam na inżynierię mechaniczno-medyczną. Wytrzymałam tam rok i w tajemnicy przed rodzicami wypisałam się z tamtych studiów. Poszłam na upragnioną socjologię. I to była najlepsza decyzja w moim życiu.

I efektem tego jest, że dzisiaj, 10 lat później, pracuję w zawodzie coacha i trenera umiejętności miękkich i jak na swój wiek zarabiam tyle, że spokojnie utrzymuję się sama i realizuję swoje pasje oraz podróżuję. Od października zaczynam psychologię, a tancerką jestem od kilku lat.

Robię to, co wymarzyłam sobie 15 lat temu, ale wtedy nie miałam odwagi posłuchać siebie.